Είναι ή όχι αλήθεια, ότι:

  • Καταναλώναμε περισσότερα, από όσα παράγαμε.
  • Δανειζόμασταν, για να καλύψουμε το έλλειμμα.
  • Σταματήσαμε να παράγουμε και στραφήκαμε, στο εμπόριο και στις επιδοτήσεις (βλέπε επιχειρήσεις, αγροτική οικονομία κ.λπ.).
  • Στη βαριά μας βιομηχανία, στον τουρισμό, ακολουθήσαμε λογικές του «μήνα, που τρέφει τους ένδεκα», με τη λογική της «αρπαχτής».
  • Αναθεματίζαμε το δημόσιο τομέα, αλλά ψηφίζαμε εκείνους, που θα τακτοποιούσαν εμάς και τα παιδιά μας, στο δημόσιο τομέα.
  • Θέλαμε δημοκρατικά κόμματα, ενεργές και αποτελεσματικές Μ.Κ.Ο., αλλά εμείς αράζαμε στον καναπέ μας.
  • Απαιτούσαμε κοινωνικές παροχές, αλλά «αποφεύγαμε» να πληρώσουμε τους φόρους, που μας αναλογούσαν.
  • Κατακρίναμε αυτούς, που φοροδιαφεύγανε, αλλά δε ζητούσαμε αποδείξεις.
  • Δεν καταγγέλλαμε το διπλανό μας, για τις αυταπόδεικτες «παρανομίες» του, συχνά, δε τον επαινούσαμε και τον μιμούμαστε.
  • Θέλαμε ανεξάρτητο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά ψηφίζαμε αυτούς, που συνδιοικούσαν, για να μας προάγουν, να μας μεταθέτουν, σε θέσης «κλειδιά», με «λεφτά», «αραλίκι», αλλά και «λάδι», για να «λειτουργήσουν τα γρανάζια», που θα μας πήγαιναν μια τζάμπα εκδρομή, με τα λεφτά των πελατών της επιχείρησης.
  • Θέλαμε η δικαιοσύνη να είναι δίκαιη, αρκεί να μην έθιγε τα δικά μας συμφέροντα.
  • Θέλαμε να συλλαμβάνονται, πρώτα, οι «μεγάλοι κλέφτες» και ύστερα εμείς οι «μικροί».
  • Θέλαμε ανθρώπινες κατοικίες, με υποδομές και πράσινο, αλλά εμείς κτίζαμε, χωρίς οικοδομικές άδειες, καταπατώντας και δημόσιες εκτάσεις.
  • Παραπονιόμαστε, για τους κακούς υπαλλήλους, που δε μας εξυπηρετούν, αλλά μόλις βρίσκαμε μια θεσούλα και βολευόμαστε, γινόμασταν ίδιοι, αν όχι και χειρότεροι.

κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ… Τελικά, ονομάσαμε «μαγκιά» τα ελαττώματα, την παρανομία, την αδιαφορία, τον ωχαδερφισμό και ήμασταν υπερήφανοι, ως Έλληνες.

Η γενιά του «Πολυτεχνείου», που συμμετείχε, ως πολίτης, ως δημόσιος λειτουργός, ως εργαζόμενος, ως πολιτικός, ως κυβερνήτης, μεγάλωσε και γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά, με τις παραπάνω «αρχές» και νοοτροπίες, υποθηκεύοντας, ταυτόχρονα, το μέλλον αυτής της γενιάς και της χώρας.


Αν κάποιος δεν συμμετείχε, στα παραπάνω, ας εξαιρέσει τον εαυτό του, από τις ευθύνες και ας τις χρεώσει μόνο στους άλλους. Δυστυχώς, όμως, θα καταγραφεί, από την ιστορία, ως οικτρή μειοψηφία.