Όλοι μας ψάχνουμε τον ένοχο, για την κατάντια της χώρας μας, αλλά κανείς δε βλέπει τη δική του συμμετοχή και ευθύνη. Είναι εύκολο, και ευχάριστο να φορτώνουμε όλη την ευθύνη, στους πολιτικούς, που εμείς ελέγχουμε και εκλέγουμε. Καταγγέλλουμε τους άλλους, αλλά εμείς:
  • Δηλώναμε άνεργοι, ενώ κατείχαμε Ferrari και τετράλιτρα τζιπ. 
  • Δηλώναμε εισοδήματα, στα όρια της φτώχειας, αλλά είχαμε βίλλες και εξοχικά. 
  • Εισπράτταμε τη σύνταξη των γονέων μας, που είχαν αποβιώσει.
  • Πιέζαμε τους πολιτικούς, για να διοριστούμε, στο δημόσιο, για να αράξουμε και να βγούμε, πρόωρα, στη σύνταξη.
  • Υπερκοστολογούσαμε την κατασκευή των δημόσιων έργων, για τα οποία είχαμε πιέσει τους πολιτικούς και παρατρεχάμενους, για να καλύψουμε υπερκέρδη και «φακελάκια». 
  • Δημιουργούσαμε και στηρίζαμε, ως εργαζόμενοι, ισχυρές συντεχνίες, για να λαμβάνουμε υψηλούς μισθούς, χωρίς να ενδιαφερόμαστε, για τους πελάτες των επιχειρήσεων αυτών, που πλήρωναν τα δικά μας προνόμια και για την κοινωνική συνοχή. 
  • Διαπραγματευόμαστε το Φ.Π.Α., με τον ελεύθερο επαγγελματία, την τιμή της υπηρεσίας, που μας παρέχει.
  • Δεν κόβαμε αποδείξεις αγοράς ή δεν ενδιαφερόμαστε να τις παραλάβουμε. 
  • Κάναμε «θεσμό» το λάδωμα, στην υγεία, στην παιδεία, στην εφορία, στην πολεοδομία.
  • Δεν εκκαθαρίζαμε τις φορολογικές δηλώσεις, ή δεν υποβάλλαμε δήλωση, αφού εμείς οι ίδιοι θα την ελέγχαμε, για να έχει το κράτος πόρους. 
  • Εισπράτταμε γεωργικές επιδοτήσεις, για ανύπαρκτα προϊόντα και εκτάσεις.
  • Εκβιάζαμε την κοινωνία, με ένα διακόπτη ή χωρίζοντας την Ελλάδα, στα δύο. 
  • Σταματήσαμε να παράγουμε και μετατραπήκαμε, σε μεταπράτες, γιατί ήταν ευκολότερο και μας εξασφάλιζε υψηλότερα κέρδη.
  • Δανειζόμασταν, για να «απλώνουμε τα πόδια μας, πέρα από το πάπλωμά μας» και, μετά κατηγορούσαμε μόνο τις τράπεζες ότι μας υπερχρέωναν. 
  • Δανειζόμαστε, ως κράτος, για να καλύπτουμε τις λαϊκίστικες παροχές και μετά κατηγορούσαμε τους δανειστές μας και ζητούσαμε να μας απαλλάξουν, από το χρέος. 
  • Επιτρέψαμε, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και σε υψηλά αμειβόμενα «παπαγαλάκια» ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, να μας καθοδηγούν και να διαμορφώνουν την άποψη και τη στάση μας, ως πολίτες. 
  • Ποτέ, δεν αναρωτηθήκαμε ποιοι ήταν αυτοί, που έβγαλαν τα χρήματά τους (που απέκτησαν, με τους παραπάνω τρόπους), στο εξωτερικό και γιατί, για τη σχέση αυτών των ανθρώπων, με τα ΜΜΕ, τα δημόσια έργα, τα στοιχήματα, για την πτώχευση της χώρας μας, τη δύναμη, που θα αποκτούσαν, σε περίπτωση πτώχευσης και τις τιμές, στις οποίες θα αγόραζαν, σε δραχμές, την απαξιωμένη δημόσια περιουσία, φέρνοντας τα ευρώ τους, από το εξωτερικό.  
Δεν έχουμε, πλέον, την πολυτέλεια να συνεχίσουμε να λοιδορούμε τους ελάχιστους, που μας είπαν αλήθειες, επιμερίζοντας τις ευθύνες, στο μέτρο, που αναλογεί, στον καθένα και ζήτησαν να αλλάξουμε την ελληνική «μαγκιά» και τον κακώς εννοούμενο πατριωτισμό μας.  
Διαβάστε εδώ  το υπόλοιπο περιοδικό.